De 10.000e kraamverzorgende schreef zich deze zomer in het Kwaliteitsregister Kraamzorg in. Deze mijlpaal vormde een mooie aanleiding om eens een praatje te maken met een kersverse vakgenoot.
Vesela Balabanova (41 jaar, werkzaam bij Kraamzorg Rotterdam en omstreken) komt uit Bulgarije waar ze verloskundige was. Ze is blij dat ze hier in Nederland een verkorte opleiding kon volgen om als kraamverzorgende aan de slag te gaan. Deze zomer behaalde ze haar diploma. “Dit werk past bij mij. Ik zou niet anders willen. Eerder deed ik administratief werk, maar daar ligt mijn hart niet. Ik wil wat voor mensen doen, mensen helpen. Ik heb ook wel in de ouderenzorg gewerkt, maar de zorg voor moeders en kinderen vind ik veel leuker.”
Naveltje
“Het begin van leven, is zoiets moois. Dit is mijn passie. Als klein meisje wilde ik al als verloskundige werken. Mijn moeder vertelde me dit verhaal over vlak na mijn geboorte. In Bulgarije krijgen de moeders het naveltje van hun baby van het ziekenhuis. Die van mij was kwijtgeraakt, dus mijn moeder kreeg hem niet. ‘Ze wordt dan vast een collega van ons’, hebben ze toen gezegd. Dat is dus gebeurd.”
Uitdaging
“Steeds wisselende tijden, elke keer een ander gezin: dit werk vormt steeds een nieuwe uitdaging. Ik heb een zoon van zeven en ben alleenstaande moeder. Dat is best pittig hoor. Gelukkig komt mijn moeder me in de vakanties helpen.”
Bulgaarse bevalling
“Hier in Nederland is het anders dan in Bulgarije. In Bulgarije heb je alleen ziekenhuisbevallingen en ook de kraamtijd vindt plaats in het ziekenhuis. Wij kraamverzorgenden hebben een grote verantwoordelijkheid voor baby en moeder. Een kraamtijd thuis is prettiger dan in het ziekenhuis. Het is hier goed geregeld.”
Blijven leren
Tot dusver heeft Vesela nog geen thuisbevalling meegemaakt. “Ik wil dat heel graag meemaken, dat gaat hopelijk snel gebeuren.”
“Ik heb een tijdje terug kraamzorg verleend bij vluchtelingen. Dat was een spannende week, waaraan ik nog veel terugdenk. Deze mensen spraken geen woord Nederlands, dat was best moeilijk. Ik vond het ook moeilijk om afscheid te nemen en los te laten. ‘Loslaten’ is wel iets dat ik zal moeten leren in dit vak. Gelukkig heb ik tot nu toe leuke gezinnen gehad en ik blijf leren. Ja, ik wil niks anders dan dit.”
